Pacjent musi być przygotowany, musi wiedzieć, dlaczego wybrał transplantację twarzy

Kamil Broszko: Pani profesor, skąd się bierze twarz do przeszczepu?

Maria Siemionow: Organ pochodzi od dawcy ludzkiego – dokładnie tak samo jak w przypadku przeszczepu nerki, wątroby czy serca.

KB: Jak wyglądała pani droga od pomysłu na studiowanie medycyny do wykonania owej słynnej operacji przeszczepu twarzy, czwartej na świecie i pierwszej w USA?

MS: Studia medyczne to pierwszy etap kształcenia. W trakcie piątego roku, w toku sześcioletnich studiów, każdy z adeptów sztuki medycznej jest pytany, co chciałby robić w przyszłości. Jedni chcą być chirurgami, inni pracować w przychodniach, jeszcze inni chcą być neurologami i w zależności od tego, jaką specjalizację się wybierze, trzeba podjąć dalszą naukę. Droga lekarza jest zbudowana jak z klocków LEGO – najpierw studia, które trwają sześć lat, potem rezydentura, kolejne sześć lat, a potem dwuletnia specjalizacja. Z całym szacunkiem, ale trudno mi wymienić inny zawód, w którym przygotowanie do pracy trwa tak długo.

KB: A jak się zostaje transplantologiem?

MS: Ja wybrałam chirurgię rekonstrukcyjną. Takiej specjalizacji formalnie nie ma – jest albo chirurgia plastyczna, albo ortopedyczna, albo inne rodzaje chirurgii. Zatem moja droga do transplantologii wiodła przez specjalizację z ortopedii i chirurgii urazowej. Rozwinęłam zastosowanie tej wiedzy w kierunku transplantologii organów, które wcześniej nie były przeszczepiane, czyli ręki i twarzy. Zespół pod moim kierownictwem wykonał trzy operacje transplantacji twarzy, ale byłam też włączana do licznych operacji replantacji rąk u wielu pacjentów.

KB: Swój rozwój zawodowy realizowała pani najpierw w Polsce, a następnie w USA. Czy da się jakoś te dwa etapy kariery porównać?

MS: Mogę opowiadać o dniu dzisiejszym, bo trudno porównać to, co było kilkadziesiąt lat temu, z dynamiką zmian, jakie później nastąpiły w Polsce i w Europie. W czasie kiedy ja zdawałam specjalizację, Polska nie była częścią Unii Europejskiej, w związku z tym moje kwalifikacje nie były honorowane. Wtedy różnica polegała przede wszystkim na tym, że w Stanach Zjednoczonych był znacznie większy dostęp do wiedzy i nowoczesnych technologii. Natomiast teraz lekarze w Polsce i w Europie mają bardzo podobny dostęp do tych wszystkich możliwości, które od lat były w USA. Powszechna jest też możliwość wyjeżdżania, mamy otwarty świat, co znakomicie wpłynęło na wyrównywanie szans i możliwości.

KB: Czy transplantologia przeżywa dziś dynamiczny rozkwit?

MS: Generalnie nie ma teraz większej dynamiki niż 15 lat temu, kiedy zaczynaliśmy. Powiedziałabym, że dyscyplina idzie swoim spokojnym tempem, planowo realizujemy programy transplantologii rekonstrukcyjnej. Nie ma rewolucji.

KB: W przypadku przeszczepu twarzy istnieją rozmaite kwestie poboczne, na przykład o charakterze psychologicznym. Na czym one polegają?

MS: Przede wszystkim pacjent musi być odpowiednio przygotowany, musi wiedzieć, co go czeka, dlaczego wybrał transplantację twarzy. Pacjent, który rozważa transplantację nerki albo serca, ma świadomość, że jeżeli się nie zdecyduje, jego życie za chwilę się skończy. Natomiast pacjent, który decyduje się na transplantację twarzy, wie, że z powodu deformacji nie może normalnie uczestniczyć w życiu społecznym, bo ludzie starają się go nie zauważać. W przypadku transplantacji twarzy to nie chirurg podejmuje ostateczną decyzję, tylko zespół składający się z 20 osób reprezentujących różne dziedziny; są wśród nich psycholodzy, psychiatrzy, przedstawiciele mediów, którzy rozmawiają z pacjentem, i oczywiście chirurdzy plastyczni, transplantolodzy rekonstrukcyjni, laryngolodzy. Selekcji pacjenta dokonuje zespół na podstawie wyników badań przeprowadzonych przez specjalistów z różnych dziedzin. Wszyscy specjaliści zbierają się w jednym pokoju i głosują, a wynik tego głosowania może być niekorzystny, jeżeli pacjent ma jakieś problemy albo nie rozumie samego sposobu funkcjonowania systemu. Oczywiście to nie jest nic nowego. Podobne procedury odbywają się w przypadku transplantacji serca czy wątroby, a dzieje się tak od 1954 r., czyli od momentu wykonania pierwszej transplantacji nerki przez chirurga plastycznego Josepha Murraya. Ten system funkcjonuje tak samo w przypadku transplantacji nerki, wątroby, serca itd.

KB: Istnieje taki popkulturowy mit, wedle którego podczas transplantacji – najczęściej dotyczy to serca – dochodzi do przeniesienia między dawcą a biorcą pewnych właściwości psychicznych czy nawet metafizycznych. Czy jest to kompletna bzdura, czy istnieje jakiś cień rzeczywistości w tym tropie?

MS: Mogę się wypowiedzieć jako lekarz i pragmatyk: po pierwsze, czegoś takiego nie badałam, po drugie, w świecie medycznym o niczym podobnym nie słyszałam i z tego, co wiem, nikt nie zajmował się takimi badaniami. Jeżeli gdzieś w Hollywood młodzi filmowcy coś takiego wymyślają, to widocznie ich celem jest zafascynowanie tych, którzy mają oglądać filmy. Natomiast z punktu widzenia lekarskiej pragmatyki jest to niemożliwe, aby wątroba przeniosła osobowość i osoba przyjmująca przeszczep nagle na przykład przestała lubić dzieci, bo taka była cecha dawcy. To jest niedorzeczność, a raczej naiwność myślenia.

KB: A jak wygląda obecnie kwestia przeszczepu układu nerwowego i przeszczepu mózgu?

MS: Ja się tym nie zajmuję. Wykonuję transplantację nerwów w przypadku przeszczepu twarzy lub przeszczep własnych nerwów po urazach rąk lub kończyn dolnych, ale to jest dalekie od przeszczepu mózgu, więc nie mogę opowiadać o tym aspekcie. Odpowiedź pozostawiam tym, którzy to robią. Mnie osobiście trudno zrozumieć, dlaczego to robią, ale nie badam tego problemu, więc nie chcę się wypowiadać.

KB: Czy można porównać obecny stan medycyny polskiej i amerykańskiej?

MS: To rozlegle pytanie, bowiem medycyna zawiera wiele odrębnych dziedzin. Ja nie jestem pediatrą, nie jestem pulmonologiem, nie jestem neonatologiem – mogę tylko i wyłącznie porównać przygotowanie młodzieży medycznej, która do mnie przyjeżdża z Polski, z przygotowaniem moich amerykańskich absolwentów, którzy odebrali tutaj wykształcenie medyczne i robią rezydenturę z chirurgii plastycznej lub z ortopedii. Na pewno amerykańscy absolwenci medycyny są generalnie lepiej wykształceni niż Polacy. Są między innymi lepiej przygotowani, aby pisać publikacje, prowadzić wykłady i debaty medyczne – każdy z takich młodych ludzi ma już na koncie pięć albo sześć opublikowanych artykułów i na podstawie tego kryterium przyjmujemy ich na rezydenturę. Młodzież z Polski jest bardzo chętna, bardzo entuzjastyczna, ale najczęściej nie ma publikacji. Występuje też bariera językowa. Dziś każdy młody człowiek z Polski dobrze mówi po angielsku, ale to nie wystarczy, by sprawnie posługiwać się specjalistycznym językiem medycznym czy naukowym lub pisać artykuły naukowe. Do tego jeszcze długa droga. Nie znaczy to oczywiście, że Polacy, którzy trafią do mojego laboratorium, czegoś się nie nauczą czy nie skorzystają z takiego pobytu. Wręcz przeciwnie – po rocznym pobycie potrafią być bardziej samodzielni, tym bardziej że mają wspomniany entuzjazm. Natomiast brakuje im często merytorycznych podstaw. Pod tym względem jest jeszcze dużo do zrobienia.

KB: A co zawodzi? Potrzebna jest reforma systemu kształcenia medycznego?

MS: Nie chciałabym w żadnym razie mówić o reformie całego systemu kształcenia. Każdy kraj ma taki system, jaki mu odpowiada i jaki dostarcza najlepszych specjalistów z punktu widzenia potrzeb całego społeczeństwa. Nie do końca wiem, jak wygląda system kształcenia w Polsce. Wiem, jak wyglądają szkoły medyczne, ale zmieniają się programy, zmieniają się wymagania decydujące o przyznaniu profesury, doktoratu. Widocznie ktoś taki system wprowadził i ma w tym określony cel. Nie możemy porównywać tego, co ma służyć w Polsce, z tym, co ma służyć w Ameryce.

KB: Ale jednak nieraz odnosimy się do Stanów Zjednoczonych – i nie dotyczy to tylko medycyny, ale też innych dyscyplin – bo są naukową potęgą.

MS: Zgadza się, ale każdy kraj ma inne założenia i cele. Natomiast można podpatrywać dobre przykłady, więc może właśnie młodzi ludzie z Polski, którzy przyjeżdżają do USA, będą w przyszłości autorami jakichś zmian czy reform.

KB: A jak to się dzieje, że przez pani laboratorium przewija się tylu młodych Polaków? Programowo ich pani zaprasza? Czy to coś w rodzaju oddawania długu Polsce?

MS: Ja nie mam długów, całe życie pracowałam na siebie, na swój sukces i nie mam żadnych zobowiązań w stosunku do nikogo. Natomiast dzielę się moją wiedzą, kształcę młodych ludzi i robię to tylko z tego powodu, że się do mnie zwracają z prośbą o staż w moim laboratorium. Wiedzą, że prowadzę w nim badania naukowe, a gdy zostają poleceni przez swoich profesorów czy uczelnię, mają potwierdzone kompetencje językowe i naukowe, to chętnie ich przyjmuję. Oczywiście nie tylko z Polski, ale z całego świata. Do teraz kształciłam ok. 500 młodych ludzi, z tego jedną czwartą stanowią Polacy. Ale są też osoby z Francji, Niemiec, Holandii, Belgii, Wielkiej Brytanii, Turcji, z Ameryki Południowej i oczywiście z USA. Uczę solidnej pracy naukowej i przygotowuję ich do roli lekarza-naukowca.

KB: W europejskiej publicystyce nieraz podaje się przykład amerykańskiego systemu ubezpieczeń zdrowotnych i przywołuje fakt, że ponieważ system jest prywatny, nawet 20 proc. społeczeństwa nie ma dostępu do lekarza. Medycynę przedstawia się jako skomercjalizowaną, drogą. Jakie jest w tej sprawie stanowisko amerykańskich medyków?

MS: Nie rozumiem pytania. Jak będąc w Europie i nie pracując w USA, można mówić, co jest dobre, a co nie. Ja nie znam takich doniesień, ale pracuję w ramach tutejszego systemu, w szpitalu uniwersyteckim. Każda osoba, która przyjdzie z ulicy bez ubezpieczenia i będzie potrzebowała natychmiastowej pomocy, a nawet przygotowania do transplantacji serca, będzie miała taką operację wykonaną za darmo. Nie rozumiem też, skąd zarzut komercjalizacji. To w Polsce nastąpiła komercjalizacja medycyny. Ludzie mają prywatne poradnie, gabinety, prywatne szpitale. Istnieją one oczywiście również w USA. System, który tutaj mamy, na pewno mógłby być lepszy. Dostępność służby zdrowia rzeczywiście mogłaby być większa, wiele osób próbuje coś w tym kierunku zrobić. Ja nie jestem ekspertem w tej dziedzinie, nie chcę mówić o ekonomice zdrowia, bo na tym się dobrze nie znam. Natomiast na pewno, jeżeli ktoś, kto miał wypadek i krwawi, wejdzie do izby przyjęć, to zostanie zaopatrzony zgodnie z obowiązującymi standardami. A jeżeli nie ma pieniędzy i nie ma ubezpieczenia, nikt nie będzie go ścigał.

KB: U nas w kraju głośno jest teraz o robotach da Vinci, które są symbolem innowacyjnej i stechnicyzowanej medycyny. Czy to jest przyszłość?

MS: Da Vinci jest znany wszędzie na świecie od ponad 20 lat. To, że teraz mówi się o nim w Polsce, jest zastanawiające, bo we Wrocławiu działał już ponad 10 lat temu. Oczywiście robotyka i małoinwazyjna chirurgia rozwijają się, ale na samo słowo „da Vinci” nikt w USA już nie otwiera ust, bo tutaj każdy większy szpital ma takiego robota. W moim szpitalu w Chicago jest ich sześć i oczywiście we wskazanych przypadkach wykonuje się operacje z ich zastosowaniem. Uczą się na nich również rezydenci.

Maria Zofia Siemionow z domu Kusza (ur. 3 maja 1950 r. w Krotoszynie) – polska chirurg specjalizująca się w transplantologii rekonstrukcyjnej i chirurgii nerwów obwodowych, pracująca w USA. W 1974 r. ukończyła studia medyczne w Akademii Medycznej w Poznaniu i uzyskała tytuł zawodowy lekarza. Stopień naukowy doktora z mikrochirurgii uzyskała w 1985 r., habilitowała się w dziedzinie nauk medycznych w 1992 r. W 2007 r. prezydent Lech Kaczyński nadał Marii Siemionow tytuł profesora. Od 1985 r. przebywała na stypendium naukowym w Instytucie Christine Kleinert w Louisville w stanie Kentucky, gdzie specjalizowała się w zakresie chirurgii ręki i mikrochirurgii. W latach 1995–2013 kierowała oddziałem chirurgii plastycznej i mikrochirurgii w Klinice Kolegium Medycyny w Cleveland w stanie Ohio. Od 2014 r. do chwili obecnej jest profesorem w Departamencie Ortopedii University of Illinois w Chicago. W grudniu 2008 r. dokonała pierwszej w USA udanej operacji przeszczepienia twarzy. Zespół chirurgów pod jej kierunkiem przeszczepił kobiecie będącej ofiarą postrzelenia ok. 80 proc. powierzchni twarzy pochodzącej od zmarłej dawczyni. W związku z tym sukcesem w 2009 r. Maria Siemionow została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. W 2011 r. otrzymała tytuł Wybitnego Polaka, przyznawany przez Fundację Polskiego Godła Promocyjnego „Teraz Polska”. W 2012 r. otrzymała medal Sapienti Sat, nadawany pod patronatem Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W 2013 r. z okazji jubileuszu 100-lecia polskiej ortopedii została uhonorowana Medalem Ireneusza Wierzejewskiego. 7 października 2013 r. uzyskała tytuł doktora honoris causa, nadany przez Uniwersytet Medyczny w Poznaniu. W 2014 r. zdobyła wyróżnienie Great Immigrant Award, przyznawane przez Carnegie Foundation w Nowym Jorku. W 2019 r. została odznaczona nagrodą zaufania Złoty Otis.