Małgorzata Lazarek

Urodziłam się w czasach, kiedy nie było jeszcze komputerów, a ludzie porozumiewali się za pomocą słów – czasami pisali listy na papierze lub okazjonalnie dzwonili do siebie za pomocą czarnych lub szarych telefonów. Czytywali książki i gazety, a dzieci lubiły rysować.

Rysowałam ciągle, czymkolwiek i na czymkolwiek się dało – na obudowie nowego telewizora wyskrobałam szpikulcem kwiatki. Mnie się bardzo podobały, moim rodzicom zdecydowanie nie. Potem w szkole wykonywałam karykatury nauczycieli. Dzięki temu byłam bardzo lubiana przez kolegów, przez grono pedagogiczne – mniej. Ciągle malowałam, kolorowałam ilustracje w książkach i czasopismach.

Naturalny był wybór liceum plastycznego, a potem Akademii Sztuk Pięknych – spędziłam tam cudowne lata. Dzisiaj rysuję, maluję, nie zamykam się w jednej formie wypowiedzi plastycznej. Lubię się śmiać. Satyra to przecież lekarstwo na melancholię, pomaga zneutralizować negatywne emocje – dlatego posługuję się tą konwencją. Wymyślanie rysunków satyrycznych, ilustracji do tekstu to także gimnastyka dla umysłu. Malarstwo zaś to wolność kreacji, zabawa kolorem, fakturą. Stwarzam moje światy, o których nikt inny nie wiedział i nigdy ich nie widział. Kolorem opowiadam o emocjach. Kiedy odczuwam przesyt, rysuję piórkiem cienkie kreseczki lub węglem kompozycje figuralne. Jestem „wielobranżowa”, i bardzo to lubię, bo dzięki temu nie popadam w rutynę.

Nigdy nie nudzę się pracą. Działam szybko, w sposób spontaniczny. Wszystko ulega ciągłym zmianom. To, co robię, jest śladem mojego istnienia. Moje najważniejsze prace jeszcze nie powstały, jakie będą – nie wiem. Urodziłam się 7 kwietnia, siódemka to magiczna cyfra.