Rosyjska propaganda narzuca swoją narrację, ale oprawcy zostaną osądzeni, to tylko kwestia czasu

Kamil Broszko: 24 lutego wybuchła wojna w Ukrainie. Niemal natychmiast do Polski trafiły tysiące uchodźców. Jest to problem immanentnie związany z prawami człowieka. W jakim zakresie zajmuje się tym tematem Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich?

 

Hanna Machińska: To, co się wydarzyło w Polsce na granicy wschodniej, było dla Polaków i dla Biura Rzecznika Praw Obywatelskich dużym wyzwaniem. Mam na myśli nie tylko granicę z Ukrainą, ale także z Białorusią, na której z dramatem uchodźców zetknęliśmy się dużo wcześniej. W obu przypadkach Biuro RPO jest nie tylko obserwatorem, ale także uczestnikiem akcji ratunkowych. Zgodnie z naszym mandatem angażujemy się w działania interwencyjne, ale także w naszej strukturze działa zespół Krajowego Mechanizmu Prewencji Tortur, który ma obowiązek badania sytuacji osób w miejscach detencji, czyli w ośrodkach strzeżonych. Niestety, na granicy białoruskiej nadal trwa stan naruszający prawo osób do ubiegania się o ochronę międzynarodową. Może już nie na tak wielką skalę jak jesienią czy zimą, ale jednak trwa.

 

Mamy dwa obrazy sytuacji na polskich granicach. Na granicy polsko-białoruskiej obserwujemy łamanie praw człowieka i drastyczne pushbacki, które są nielegalne w świetle prawa międzynarodowego. Na granicy polsko-ukraińskiej mamy do czynienia z exodusem ludności ukraińskiej uciekającej przed kataklizmem wojny. Przedstawiciele RPO pojawili się tam 25 lutego. Początkowo obserwowaliśmy chaos organizacyjny po stronie polskiej, choć oczywiście trzeba usprawiedliwić tę sytuację, bo nikt nie spodziewał się, że napływ uchodźców ruszy natychmiast i w takiej skali. Potrzeba było czasu, aby się zorganizować. Już podczas naszych kolejnych wizyt widzieliśmy, jak znakomicie został zorganizowany proces przyjmowania uchodźców na granicy, przy czym zdawaliśmy sobie sprawę, że jest to głównie zasługa aktywistów z organizacji pozarządowych. Prawdę mówiąc, gdyby nie ich operatywność – wszystko by runęło. Obecnie obserwujemy dużą sprawność w działaniu funkcjonariuszy służb granicznych, ale również ogromną wrażliwość i niesienie pomocy osobom potrzebującym. Zresztą nadal działanie ośrodków recepcyjnych opiera się na aktywistach. Ruch jest w nich już mniejszy, a część uchodźców przemieściła się do innych krajów Europy Zachodniej, choć nie jest to znaczący odsetek. Są oczywiście miejsca, gdzie współpraca z wojewodami jest dobra, ale są też takie, gdzie jej całkowicie nie ma. Tymczasem przyszła pora, aby zastanowić się, co się stanie, kiedy upłynie okres dwóch miesięcy wspierania przez państwo osób, które udostępniły Ukraińcom mieszkania.

 

Ukraińcy gromadzą się głównie w dużych miastach, które dosłownie pękają w szwach zarówno pod względem infrastruktury mieszkaniowej, jak i dostępu do szkolnictwa. Docierają do nas sygnały, że wyczerpują się środki ludziom, którzy w pierwszych dniach wojny, w odruchu solidarności, przyjęli pod swój dach rodziny z Ukrainy. Ośrodki recepcyjne także narzekają na braki w zaopatrzeniu. W takich sytuacjach podejmujemy interwencje, zwracamy się do UN Global Compact – powołanej w 2000 r. przez Sekretarza Generalnego ONZ i skupiającej zrównoważony biznes – która nas już kilkukrotnie wsparła, ale tego typu akcje mają charakter doraźny, a tutaj potrzeba pomocy systemowej.

 

KB: Bo to państwo jest właściwym podmiotem, który jest odpowiedzialny za sytuację z migrantami. Czy Biuro RPO ma bieżący kontakt z organami władzy wykonawczej i widzi jej aktywność w tworzeniu struktury dla pomocy systemowej?

 

HM: Biuro RPO utrzymuje kontakty z przedstawicielami rządu i wojewodami. Sama niejednokrotnie zwracałam się bezpośrednio do wojewody mazowieckiego, bo trzeba było natychmiast podejmować działania. Niezbędna jest ścisła współpraca państwa, samorządów i aktywistów, bo tylko ona pozwoli na osiągnięcie właściwego efektu. Hurraoptymizm i spontaniczna otwartość są pięknym gestem, ale nie zastąpią pomocy długofalowej. Odruchy serca, tak ważne w pierwszych dniach wojny, zmierzą się nieuchronnie z prozą dnia codziennego, kiedy to rynek pracy nie wchłonie wszystkich chętnych i część zostanie bez pracy i bez środków do życia.

 

Inna kwestia to decyzje polityczne w sprawie edukacji dzieci z Ukrainy. Nasze zdziwienie budzi stanowisko ministra edukacji, który zdecydował, że uczniowie świeżo przybyli z Ukrainy muszą zdawać egzaminy ośmioklasisty lub maturalne w języku polskim. Ułatwieniem dla nich ma być wydłużony czas trwania egzaminu. Doprawdy nie wiem, skąd taki pomysł został zaczerpnięty. Systemy edukacji w Polsce i w Ukrainie różnią się diametralnie, tym bardziej dzieciom z Ukrainy potrzeba czasu, aby bez dodatkowego stresu wdrożyć się w polskie ramy. Może dlatego duża grupa ukraińskich dzieci nie weszła do naszego systemu edukacji i uczy się online w swoich szkołach w Ukrainie. To też jest dobra droga i trzeba im pomóc z niej korzystać. Nie można nakładać na dziecko obowiązku nie do zrealizowania – ciągle mam na myśli zdawanie egzaminów z języka polskiego i w języku polskim. To świadczy o bezwzględności i niezrozumieniu potrzeb dziecka. W tej sprawie Rzecznik Praw Obywatelskich zwrócił się do ministra edukacji i nauki, podkreślając, że „ignorowanie możliwości oraz potrzeb dzieci uchodźczych może prowadzić do nierówności w dostępie do nauki, czyli do naruszenia art. 70., 32. i 37. Konstytucji RP”. Pamiętam raport NIK dotyczący pomocy społecznej dla cudzoziemców w latach 2012–2014, którego wymowa była bardzo negatywna. Znalazł się w nim też fragment dotyczący nauki języka polskiego – stwierdzono, że minimalny procent migrantów uczestniczył w takich lekcjach, które były nieefektywne i w niewystarczającej liczbie godzin. Niestety, niewiele się poprawiło w tym względzie, choć widać promyki nadziei. Kiedy zwiedzałam jedną z warszawskich szkół podstawowych, w której uczyły się dzieci z Białorusi oraz wielu innych państw, byłam pod wrażeniem wdrożonych metod nauczania dla osób, które nie znały języka polskiego. Szkoła ta, oczywiście, nie wiodła prymu w rankingu – na szczęście pani dyrektor nie przejmowała się miejscem w tabeli. Kiedy wizytowałam lekcje, widziałam przyjazną atmosferę i chęć dzieci do nauki, bo asystenci-tłumacze wyjaśniali zadania do wykonania. Tamte dzieci miały czas na przystosowanie się i wdrożenie, dzisiaj dzieci poganiamy, nie bacząc, że są pogrążone w traumie wojennej.

 

KB: Chciałbym jeszcze wrócić do kwestii problemów na granicy białoruskiej. Tam również trafiają uchodźcy, oczywiście w innych okolicznościach i innej sytuacji prawnej niż w przypadku uciekających przed wojną w Ukrainie. Z czego wynika różnica w podejściu państwa polskiego do wydarzeń na obu granicach?

 

HM: Wspomniał pan o uchodźcach z granicy białoruskiej. I ma pan rację, choć niektórzy nazywają ich migrantami. Wszak Trybunał Sprawiedliwości UE wyraźnie orzekł, że osoby będące w trakcie procedury podejmowania ochrony międzynarodowej, ale nawet przed podjęciem tej procedury, są uchodźcami. A wracając do meritum sprawy – sytuacja na granicy białoruskiej jest spowodowana akcją destabilizacyjną, wdrożoną przez Łukaszenkę, wobec której państwo polskie zastosowało niewłaściwe instrumenty prawne i określony przekaz polityczny. Biuro RPO oczywiście nie komentuje decyzji politycznych, niemniej jednak widzimy, że wypowiedzi polityków o chorobach, jakie przyniosą ze sobą emigranci zza białoruskiej granicy, miały na celu wywołanie strachu wśród obywateli i wykształcenie określonej postawy społecznej, przeciwnej osobom napływającym tą drogą. Następnie przyjęto regulacje prawne umożliwiające stosowanie procedury pushbacku, które od początku Rzecznik Praw Obywatelskich oceniał jako nieprawidłowe, naruszające Konstytucję RP, Europejską Konwencję Praw Człowieka oraz konwencję genewską. Istnieje orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka na ten temat, a lada chwila spodziewamy się kolejnych orzeczeń. Podsumowując, nieregularne (potocznie mówi się: nielegalne) przekroczenie granicy nie usprawiedliwia stosowania procedury natychmiastowego wydalenia z terytorium Polski. Osoba, która deklaruje chęć ochrony międzynarodowej, musi zostać poddana procedurze indywidualnej.

 

Tymczasem rzeczywistość na polsko-białoruskiej granicy jest zupełnie inna. Jeżeli osoby przekroczą polską granicę, są przewożone do placówki straży granicznej, gdzie automatycznie jest wydawana decyzja o natychmiastowym opuszczeniu terytorium Polski z trzyletnim zakazem wjazdu na teren państw strefy Schengen. Następnie osoby te zostają odstawione do granicy, co oznacza, że są pozostawiane w lesie, bez względu na porę dnia i nocy. Ostatnio Sąd Rejonowy w Hajnówce wydał pierwszy wyrok w takiej sprawie, stwierdzając, że wyrzucenie rodziny afgańskiej w środku nocy było działaniem niehumanitarnym i nielegalnym. RPO wystąpił z trzema skargami do wojewódzkich sądów administracyjnych w sprawach zastosowania pushbacku wobec rodzin z Iraku, które miało miejsce we wrześniu 2021 r. Skarżymy wydalenie osób na teren Białorusi i podnosimy niezgodność przepisów prawa, na podstawie których czynności tej dokonano, z wieloma aktami prawnymi, o których mówiłam wcześniej. Pushbackom są poddawane także dzieci – ostatnio tak potraktowano trzy rodziny, wśród których były kilkuletnie dzieci oraz 40-dniowe niemowlę urodzone na terenie Białorusi. Tylko rodzina z niemowlęciem została włączona do systemu indywidualnego rozpatrywania ochrony międzynarodowej. Pozostałe rodziny zostały wypchnięte z powrotem na granicę. Trzeba przyznać, że procedura pushbacku jest stosowana w wielu państwach – nawet istnieje orzeczenie Wielkiej Izby Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dopuszczające ją w sprawie obywateli z Maroka, którzy sforsowali zasieki w Melilli, chcąc się dostać na teren Hiszpanii. Wyrok ten dopuszczał pushback, ale dlatego, że w Hiszpanii funkcjonuje procedura, zgodnie z którą Marokańczycy mogą na terenie Maroka występować o ochronę międzynarodową. W Polsce sytuacja jest całkowicie odmienna. Uchodźcy nie mają możliwości wnosić o ochronę międzynarodową przed przekroczeniem granicy z Polską, a ponadto często są ofiarami stosowania tortur w swoich ojczyznach lub na terenie Białorusi przez służby stosujące paralizatory i napuszczające na nich psy – widzieliśmy na własne oczy nogi dziecka pogryzione przez psy strażników białoruskich. Co więcej, nie wolno wydalać osób do państw niebezpiecznych, które mogą posunąć się do działań przemocowych szkodzących zdrowiu i życiu. Na to wszystko przymykamy oczy jako państwo i jako społeczeństwo. Prawda jest taka, że na granicy białoruskiej wydalamy z Polski ofiary wojny – różnica jest taka, że w naszym postrzeganiu jest to wojna nam daleka, która się toczy w Afganistanie, Etiopii, Syrii. Co nas obchodzi los tych ludzi? Natomiast jesteśmy wstrząśnięci sytuacją w Ukrainie, bo rozgrywa się tuż za miedzą, a agresorem jest Rosja. Poza tym Ukraińcy jako chrześcijanie mówiący językiem słowiańskim są z naszego kręgu kulturowego. Sytuację na granicy ukraińskiej regulują też kompletnie inne przepisy, przyjęte najpierw przez Unię Europejską, a następnie zawarte w ustawie o pomocy Ukraińcom, która umożliwia daleko idącą pomoc i reguluje sprawy w sposób jednoznaczny na terenie całej Unii Europejskiej.

 

KB: Czyli mimo niewielkiej odległości, w sensie geograficznym, mamy na granicy białoruskiej i ukraińskiej dwa różne światy?

 

HM: Na pewno obowiązują dwa różne standardy postępowania. Na własne oczy widziałam funkcjonariuszy służby granicznej na granicy polsko-ukraińskiej, którzy nieśli dzieci na rękach, pomagali kobietom z walizkami. To postawa godna człowieka. Na granicy z Białorusią też widziałam funkcjonariuszy, którzy oddawali uchodźcom swoje buty i wracali ze służby w klapkach albo którzy przynosili z domu zabawki dla dzieci. Ale są też funkcjonariusze, którzy czują na sobie presję i stosują pushbacki zgodnie z rozporządzeniem ministra, mimo że jest ono w sprzeczności z Konstytucją RP. Rozmawialiśmy z osobami, które były poddawane opresyjnym pushbackom wielokrotnie, aczkolwiek nikt nie powiedział, że był bity czy skuty w kajdanki. Dlatego wzdłuż granicy z Białorusią wprowadzono strefę objętą stanem wyjątkowym, aby nie dopuścić dziennikarzy i nie pokazywać, co się tam faktycznie dzieje. Nie zapominajmy też o aktywistach, którzy nie bacząc na zakazy, niosą pomoc osobom znajdującym się w lesie. Przeciwko aktywistom kierowane są sprawy do sądów o nieprzestrzeganie obowiązujących rozporządzeń – na szczęście sądy orzekają zgodnie z literą prawa.

 

Dwa dni temu komisarz praw człowieka Rady Europy Dunja Mijatović, która razem z nami uczestniczyła w jednej z akcji pomocy uchodźcom w lesie, przygotowała rekomendacje dotyczące procedury pushbacku i działań państw, w których podkreśla, że jest to paneuropejski problem, a pushbacki stanowią naruszenia praw człowieka.

 

To, co obserwujemy na granicy białoruskiej, nie jest kryzysem migracyjnym, ale humanitarnym, bo przyjęcie de facto kilkuset rodzin nie nadwyrężyłoby budżetu państwa. W dodatku byli to ludzie wykształceni (informatycy, nauczyciele języka angielskiego), którzy bez problemu odnaleźliby się na rynku pracy. Prawda jest taka, że to my, Polacy, nie chcemy u siebie innych, obcych kulturowo. Ci z granicy białoruskiej mieli pecha, że wpadli w sidła Łukaszenki, który ich zwabił i za duże pieniądze zaproponował dostarczenie na granicę Unii Europejskiej. W rzeczywistości służby białoruskie dowiozły ich do lasu. Uchodźcy nie mieli pojęcia, gdzie są, że nie trafią na punkty graniczne, ale będą musieli przeprawiać się przez leśne mokradła, a potem czekać ich będzie bezduszny pushback zamiast cywilizowanej Europy. A kiedy wycieńczeni wracali na teren Białorusi – tamtejsze służby oferowały im butelkę wody za 100 euro. Nasłuchałam się wielu takich historii, między innymi opowieści matki, która w wodzie z bagna rozpuszczała mleko dla dziecka. Razem z ratownikami PCK uratowaliśmy starszą osobę, która bez sił siedziała oparta o jakiś nagrobek na cmentarzu. Musieliśmy wynosić ją stamtąd w płachtach transportowych. Została sama, gdyż reszta jej rodziny uciekła przed polskimi strażnikami. Była analfabetką, mówiła w niezrozumiałym języku, nie wiedziała, gdzie się znajduje. Na szczęście w jej przypadku została zastosowana indywidualna procedura ochrony międzynarodowej. To wszystko dzieje się u wrót Unii Europejskiej w XXI w. Gdyby nie heroiczna postawa aktywistów, którzy niosą ratunek zagubionym i wycieńczonym osobom w polskim lesie, to mielibyśmy tam jeden wielki cmentarz.

 

KB: Czy aby zrozumieć genezę sytuacji na granicy z Białorusią, należy ją pojmować jako coś w rodzaju emanacji uprzedzeń o charakterze kulturowym czy religijnym, całego społeczeństwa albo decydentów?

 

HM: Sytuacja uchodźców na granicy z Białorusią uwłacza godności człowieka i jest przejawem postawy antyhumanitarnej. Regulacje prawne stosowane w tym przypadku naruszają Konstytucję RP i inne międzynarodowe akty prawe, o czym już mówiłam. Funkcjonariusze stosują akty niższego szczebla, które ich obowiązują, nie zastanawiając się nad ich zgodnością z konstytucją. Ale naruszeń praw człowieka jest więcej. Jeżeli osoba nawet zostanie zakwalifikowana do objęcia procedurą indywidualną, to komendant placówki ma obowiązek przekazania do sądu wniosku o umieszczenie jej w ośrodku – strzeżonym albo otwartym. Niestety, sądy głównie wydają postanowienie o umieszczeniu uchodźców w ośrodkach strzeżonych, nie bacząc na to, że mamy do czynienia z ofiarami tortur, z rodzinami z dziećmi. W efekcie w ośrodkach odnotowujemy próby samobójcze i strajki głodowe. Sądy nie znają realiów ośrodków strzeżonych. RPO dostrzegł ten problem i wystosował pismo do 22 prezesów sądów okręgowych, w którym informował, jakie są standardy międzynarodowe w tym zakresie, wskazywał możliwość orzekania alternatywnego ośrodka otwartego, przywołał orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, które mówi, że umieszczanie dzieci w ośrodkach zamkniętych jest naruszeniem konwencji o ochronie praw dziecka i Konstytucji RP. Wprawdzie początkowo nasze pismo wywołało burzę w środowisku sędziowskim, ale w rezultacie dostrzegamy zmianę – niektóre sądy odmawiają umieszczania osób w ośrodkach strzeżonych. A pamiętajmy, że osoba umieszczona w ośrodku strzeżonym może zaskarżyć taką decyzję i nawet jeśli w Polsce przegra, to pójdzie do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, w którym wygra, a Polska poniesie odpowiedzialność. Tym niemniej trzeba mieć świadomość, że w tej chwili w Polsce w ośrodkach strzeżonych znajdują się osoby, które były ofiarami udokumentowanych tortur w Iraku i Syrii. To są poważne błędy, które nigdy nie powinny się nam, jako państwu, przydarzyć.

 

KB: Na koniec chciałbym zapytać o okrucieństwa, które miały miejsca w Buczy, w Borodiance, w Mariupolu na Ukrainie. Czy istnieje możliwość powołania międzynarodowego trybunału, aby osądzić sprawców tych czynów, zarówno na poziomie wykonawców, jaki i decydentów?

 

HM: To jest główny cel działań wielu organizacji i instytucji, aby sprawcy bestialskich morderstw na bezbronnej ludności cywilnej zostali bezwzględnie osądzeni. Rosyjska agresja rozgrywa się na naszych oczach, przypomina nam najczarniejsze karty z historii ludzkości, kiedy widzimy ofiary ze związanymi z tyłu rękoma i śladami po strzałach w tył głowy. W tej chwili najważniejsze jest zbieranie dokumentacji dotyczących zbrodni, aby nie zatarł ich czas czy celowe zabiegi sprawców. Ukraina oraz eksperci powołani przez organizacje międzynarodowe prowadzą w tym zakresie intensywne działania. Istnieje też pomysł powołania specjalnego trybunału międzynarodowego, aby osądzić barbarzyństwo wojsk rosyjskich. Szczególnie utkwił mi w pamięci obraz rosyjskiego żołnierza, który chełpił się tym, ile osób cywilnych zamordował.

 

Podczas ostatniego spotkania Europejskiej Sieci Krajowych Instytucji Praw Człowieka jako pierwsza wystąpiła komisarz Denisowa z Kijowa, a po niej głos zabrała komisarz Moskalkova z Moskwy. Propaganda wylewa się na każdym szczeblu władzy rosyjskiej. Z trudem przyszło nam słuchać raportu komisarz Moskalkovej, jakoby wojska rosyjskie chroniły ludność ukraińską przed nacjonalistami. Było to niewyobrażalnie bezczelne kłamstwo, które jest powtarzane w świetle ewidentnych faktów mu przeczących. Tak wygląda rosyjska propaganda, narzucająca swoją narrację na wszelkich szczeblach i we wszystkich gremiach, które jeszcze chcą jej słuchać. Ale niech się nie łudzą. Oprawcy będą osądzeni, to tylko kwestia czasu.

 

Dr Hanna Machińska – zastępca rzecznika praw obywatelskich, prawniczka i działaczka społeczna z niezwykle bogatym dorobkiem w zakresie wdrażania europejskich standardów prawnych do prawa polskiego, w tym w dziedzinie ochrony praw człowieka i prawa antydyskryminacyjnego. Zaangażowana w walkę z dyskryminacją, ksenofobią i nietolerancją. W 1973 r. ukończyła Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1973 r. pracowała tamże. W latach 1991–2002 pracowała w Centrum Europejskim UW, w latach 2002–2010 pełniła funkcję dyrektora Biura Informacji Rady Europy, a od 2011 r. do 3 marca 2017 r. była dyrektorką Biura Rady Europy. Autorka publikacji (m.in.): „Aksjologia w UE a Europejska Konwencja Praw Człowieka”, „Ochrona praw podstawowych w Unii Europejskiej”, „Idea Europy” (redakcja), „Polska i Rada Europy”, „Niepełnosprawni na rynku pracy”.

 

Wywiad autoryzowany 16 04 2022 r.